Al honderden keren heb ik in mezelf het gesprek gevoerd, waarin ik mijn pester confronteer met de pijn die zij mij heeft gedaan. Alle mogelijkheden die ze me heeft ontnomen, het trauma dat ze heeft veroorzaakt. Vaak droom ik het ook. Dat ik wel de moed had om ertegenin te gaan, en haar de waarheid zei. Maar het echte gesprek, waarin ik praat tegen mijn pester, heb ik nooit gevoerd. Ik heb haar ook nooit meer gezien, toch is ze nog lang niet uit mijn gedachten.
Buitensluiting
Het was op de basisschool. We waren eerst vriendinnen, maar in groep 3 kwam daar verandering in. Opeens werd ik buitengesloten. Door mijn vroegere ‘vriendin’ en het groepje om haar heen. Maar soms mocht ik wel weer ‘meedoen’. Om vervolgens weer keihard te worden verstoten. Dit jarenlang heen en weer geslingerd worden tussen ‘erbij horen’ en buitengesloten worden heeft me enorm gevormd.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik ontzettend graag aardig gevonden wil worden. En dit belemmert me in allerlei opzichten. Maar vooral zakelijk staat de onzekerheid me al vanaf het begin van mijn carrière in de weg. Het uit zich bijvoorbeeld in een soort telefoonangst. Onbekende mensen opbellen vind ik doodeng. En waarom? In mijn hoofd schelden ze me uit, omdat ik ze ongevraagd stoor. En dus stel ik het telefoontje maar uit tot het echt niet meer kan wachten (of ik stiekem toch uit gemak een e-mail stuur, lekker veilig).
In verschillende trajecten heb ik het trauma onderzocht. Ik heb er veel van geleerd, veel inzichten gekregen over wat er precies gebeurde. Maar tot nu had ik steeds geen manier om er goed mee om te gaan. Totdat ik van mijn coach de opdracht kreeg om tegen het kleine gekwetste meisje dat ik was, te praten. In mijn hoofd troostte ik haar en voerden we een gesprek. Intuïtief voelde ik dat het kleine meisje wilde leren om beter voor zichzelf op te komen.
“Je doet vervelend”
En op dat moment kwam de volgende zin in me op, die ik in gedachten tegen mijn pester zei: “Je doet vervelend. Ik ga nu daarheen, en je komt niet achter me aan.” En die zin klopte zo ontzettend. Niet alleen toen, daar op het schoolplein van de basisschool. Maar ook nu in mijn huidige leven. Iedere keer als het stemmetje in mijn hoofd komt, dat me onzeker maakt, spreek ik deze zin uit.
Praten tegen je pester
Dit is het zinnetje dat voor mij goed werkt. Is er iets dat jij tegen jouw pester (een persoon, of misschien wel jouw chronische pijn) zou willen zeggen?
Coaching
Ben je vroeger ook gepest en heb je er nog steeds last van? In een coachingstraject kunnen we kijken hoe ik je kan helpen.
Interessante blogs om verder te lezen
- Word je lichaamsbewustzijn bij pijn juist kleiner of groter?
- Tips voor overprikkeling bij chronische pijn
- Hoop op minder pijn
- Wat is pijncoaching precies?
- Hoe het bezoeken van een concert een doorbraak werd in het herstel van pijn
- Overbelasting: Zwanger met een kind op je arm en een loopfiets op je nek
- Met de angst onder de arm toch actie ondernemen
