Vroeger wandelde ik niet bewust. Ik liep gewoon van a naar b. Maar als ik er goed over nadenk, wandelde ik wel degelijk. In de weilanden achter ons huis ging ik als meisje wandelend op avontuur. Geen vooropgezet doel of bestemming, gewoon lekker met mijn kaplaarsjes door het drassige gras banjeren.
Kriebels in mijn buik
Hoe meer obstakels ik onderweg tegenkwam, hoe beter. Sloten waren er om overheen te springen. Verbodsbordjes en bewakers (in dit geval een stier of hond) maakten het alleen nog maar interessanter. Als ik eraan denk, voel ik weer precies die kriebels in mijn buik.
Terwijl ik van het pad af ga, en mijn eigen weg zoek door het bos, voel ik me weer dat meisje van 8 in Maasland. Al klauterend over omgevallen boomstronken en springend over plassen, neemt diezelfde zorgeloosheid controle over mijn lichaam. Ik kan het gewoon ruiken, zo helder voel ik het.
Het enige verschil is dat ik nu altijd een telefoon bij me heb, dus niet zo onbesuisd over sloten spring. Vroeger viel ik misschien net zo vaak in de sloot als dat ik de overkant haalde. Het enige dat ik kon verliezen, waren mijn schone kleren.
Verrukkelijke vrijheid
Bij iedere wandeling ben ik nu nog steeds gretig in het ontdekken van nieuwe paadjes. De verrukkelijke vrijheid die ik ervaar als ik weer een nieuw stukje van ‘mijn’ bos ontdek is onbeschrijfelijk. Totdat ik erachter kom, dat ik het pad al veel vaker heb gelopen. Maar nu kom ik voor het eerst van de andere kant …
Ga je een keer met me mee op avontuur?
Interessante blogs om verder te lezen:
