Het verhaal van Tine

De aftrap van deze serie interviews over het verhaal achter de pijn doe ik met Tine van Ingelgem. Tine en ik volgden elkaar al een tijdje, omdat we een vergelijkbare missie hebben. Tine is psycholoog en helpt mensen met chronische vermoeidheid, ziekte en pijn. En dat doet zij, net als ik, ook vanuit haar ervaringsdeskundigheid:

“Mijn chronische vermoeidheid begon op mijn 12^e met een teek, die ik vond achter mijn oor. In die tijd was daar nog niet veel over bekend, en hebben we niet adequaat kunnen reageren met bijvoorbeeld een antibioticum. Een paar weken later kwam daar de ziekte van Pfeiffer overheen.

Chronisch moe

Sindsdien ervaar ik een algehele lichamelijke malaise die als pijn voelt, of je zou het ook chronische vermoeidheid kunnen noemen. Heel concreet betekent het dat ik heel bewust en gedoseerd naar mijn activiteiten kijk, en als ik te veel doe ik daarvan moet herstellen.

In mijn tijd op de universiteit is het erger geworden. Ik moest toen al opletten en rekenen hoe ik mijn tijd verdeelde. In het begin kon ik dat nog oplossen door sommige lessen over te slaan en de stof op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo tot me te nemen. Op die manier hield ik nog energie over om daarbuiten ook een sociaal studentenleven te hebben.

Meer verbinding

In mijn werkende leven liep ik er tegenaan dat ik niet mijn eigen agenda kon bepalen. Het werken voor een baas werd me te zwaar. Daarom heb ik 6 jaar geleden besloten om voor mezelf te gaan werken. Ik voel me nu beter, gelukkiger, meer verbonden met anderen en meer verbonden met mijn lijf. Mijn lijf vraagt mij te doen, wat ik graag doe. Dan kan ik beter functioneren. Mijn algemeen welzijn is daardoor groter, maar mijn bewegingsruimte blijft jammer genoeg erg klein.

Rouwproces

Maar om op dit punt te komen heb ik een rouwproces door gemoeten. Toen ik uitviel op mijn werk, was ik heel gedesillusioneerd. Ik snapte het niet. Ik zorgde toch goed voor mezelf, ik deed toch alles wat ik kon doen? En toch werkte dat niet. Ik was zo kwaad op mijn lichaam, op mijn omgeving, eigenlijk op de hele wereld. Ik had zo veel verdriet, maar dat liet ik helemaal niet toe. Ik bleef maar vasthouden aan het idee dat ik weer terug kon naar mijn werk.

Ook droomde ik nog over andere levensgebieden. Ik hield van hiken in de bergen, en ondanks de vermoeidheid wilde ik dat zo graag blijven doen. Ik bleef dromen van het leven waar ik eigenlijk afscheid van moest nemen. Het keerpunt was voor mij het mezelf toestaan om te mogen rouwen om wat ik niet meer kon.

Transformatie

Ik ben echt een transformatieproces aangegaan. Waarbij ik het oude loslaat en mag voelen wat er minder kan. Daardoor kan ik makkelijker accepteren wat er nu is en focus ik op wat er wél kan.

Grenzen

Ook ben ik anders naar vriendschappen en relaties gaan kijken. Het leren om te gaan met mijn eigen grenzen is een van de belangrijkste en moeilijkste leerprocessen geweest in al die jaren. Voordat ik uitviel op mijn werk, waren mijn grenzen echt niet goed. En dat had ik zelf niet door. Als psycholoog praat ik er zo veel over met cliënten, maar zelf nee zeggen vond ik moeilijk. Ik kon het wel, maar ik wilde het niet doen.

Ik werd heel hard naar mensen toegetrokken die me een onveilig gevoel gaven, en dan bedoel ik emotioneel onveilig (zoals niet beschikbaar). Dat was mijn bekende gevoel, dus dat had ik niet door. Ik gaf heel veel zelf. En daardoor werd ik niet gezien en gedragen. Dat heb ik altijd al gekend in mijn omgeving, dus dat leek normaal.

Zelfliefde

Ik heb hard gewerkt aan de relatie met mijzelf. Ik leer nog steeds hoe ik van mezelf kan houden. Het blijft een aandachtspunt. Als ik te maken krijg met onbegrip, leer ik nog steeds om dat te uiten. Toen ik dat in kon zien, is er veel veranderd. Het was het mijn geschenk om te zien wat ik deed in relaties. Ik heb sindsdien grenzen gesteld in vriendschappen en sommige zelfs verbroken. En er zijn andere relaties bijgekomen. Ik verdien het om gezien te worden. Het universum heeft me gestuurd wat ik uitstraalde, en daar ben ik heel dankbaar voor.

Verzet

En toch blijf ik soms ook in hetzelfde cirkeltje terugkomen. Ik ben ver in mijn acceptatieproces gekomen, en ook ik ga soms weer terug naar het verzet. Naar het dromen van dingen die niet kunnen. En het dan tóch doen en daarna dagen tot wekenlang op de blaren zitten. Op die momenten helpt het me om weer terug in het verdriet te gaan en te voelen. Opmerken dat ik door het verzet weer gespannen kaken heb bijvoorbeeld. Ik val dan stil en zak in die stilte. Ik voel het verdriet, de kwaadheid en de schaamte of ik wel goed genoeg ben nu ik minder kan. Dan komt de acceptatie, de tevredenheid en het oog voor de schoonheid voor wat er nu is.

Lichaamsbewustzijn

De connectie met mijn lichaam is de basis. Mijn lichaam vertelt me altijd wat het nodig heeft. Het leren kennen van mijn lichaam en mijn zenuwstelsel heeft me veel gebracht. In welke fase van fight-flight-freeze zit ik? Dat is een handige landkaart voor me om door de dag te navigeren. Kennis over die processen heeft mijn levenskwaliteit enorm verbeterd.”