Iemand vergeleek laatst het leven met een hartslag. Het gaat op en neer. Je hebt goede dagen en fases, en slechte. En dat is maar goed ook, want zodra een hartslag een rechte lijn is, ben je dood. SLIK :-).
Alleen jij kent jouw pijn
Chronische pijn gaat ook op en neer. Je kunt goede dagen en periodes hebben, en slechte. Daarnaast is pijn ook zo complex dat het per persoon verschilt. Als jij rugpijn hebt, beleef je dit weer anders dan iemand anders met rugpijn. Niemand kan je vertellen hoe erg je pijn is. En alleen jij kan dat goed inschatten, omdat jij weet hoe jouw pijn is.
Slechte fases
Ik zelf heb nu al een jaar lang een slechtere fase. En ook in die slechtere fase heb ik betere en slechtere dagen. De slechtere fase valt me zwaar, omdat hij zo lang duurt. En zeker ook omdat ik daarvoor een betrekkelijk goede fase had.
Goede fases
De goede fase had ik te danken aan mijn acceptatieproces (ik kon eindelijk de pijn wat meer los laten), ik zorgde goed voor mezelf door veel te bewegen en kracht op te bouwen en ik was op een prettig gewicht (minder druk op mijn wervelkolom).
En toen werd ik overmoedig … ik dacht zo fit te zijn dat ik wel weer kon proberen hard te lopen. En dat kon ik zeker. Het ging zelfs fantastisch! Ik was zo fit dat het conditioneel prima ging, en ik zette de loopband nog wat harder. Ik hield het lang vol en kreeg er een enorme kick van.
Terugval
Totdat een dag later de kater kwam … Ik kreeg meer pijn. Ik kreeg zelfs zo veel pijn dat ik niet meer ontspannen op de bank kon liggen. En dat was normaal gesproken mijn manier om te rusten. In de optimale situatie wissel ik activiteiten af. Ik zit een korte tijd, en ga dan tussendoor liggen. Maar als je niet meer uit kunt rusten in een prettige houding, wordt het heel lastig.
Doorbeuken
Mijn acceptatieproces kreeg een behoorlijke klap. Opeens kon ik de pijn niet meer omarmen, omdat hij zo pijnlijk aanwezig was. Ik reageerde op een voor mij heel bekende manier: Gewoon doorgaan alsof er niets was veranderd. En dat maakt het herstelproces niet makkelijk natuurlijk.
En daar zit ik dus nu nog in. En dan kun je alle theorieën kennen over acceptatie, en kan ik prima mijn coachees begeleiden in hun acceptatieproces, maar ik zit er zelf weer middenin.
Zet een nieuwe stap
Ik schrijf dit verhaal om jou te laten weten dat het heel normaal is dat jouw pijn op en neer gaat, en dat het dus ook helemaal niet gek is dat je acceptatieproces ook geen rechte lijn is. Het mooie is dat je de lijn wel altijd weer op kunt pakken. Je kunt iedere dag een nieuwe stap zetten. Doe je met me mee?
Een eerste stap in je acceptatieproces is het plannen van een gratis intake voor een ACT-coachtraject, of verder lezen op dit blog over acceptatie. Je mag ook altijd contact met me opnemen wat het beste bij jou past 06 – 4324 8043.
