Het verhaal van Nele

Nele (30 jaar, individueel emotioneel begeleider) kent pijn sinds ze 12 jaar oud was. Ze heeft een lange zoektocht gedaan naar de oorzaak van haar pijn, en vertelt graag haar verhaal.

“Mijn geschiedenis met pijn startte toen ik ongeveer 12 jaar was. Ik had toen voornamelijk rugpijn, maar er was eigenlijk altijd wel iets. Ik had bijvoorbeeld ook vaak kniepijn. Of er schoot iets in mijn rug of nek, waardoor ik een week niet kon bewegen. De dokter zag toen geen aantoonbare oorzaak of aanleiding en gaf me standaard Ibuprofen.

Niemand begreep het, en dat vond ik heel moeilijk. Ook bij mijn eigen familie (ik ben de jongste van 4 kinderen) kreeg ik het gevoel dat ze me een aansteller vonden. Ook andere mensen om me heen wisten al “Voorzichtig met Nele, want die heeft weer pijn”. Dat was mijn leven.

Opgeslagen emoties

Toen ik 20 was ging ik naar het buitenland en daar had ik minder pijn. Eerst dacht ik dat het door de Guatemalteekse zon kwam, maar later realiseerde ik dat het kwam doordat mijn probleem in België was. Ik was weg van mijn triggers. Ik was als enige van de 4 kinderen een gevoelig persoon. En ik werd thuis gestraft op het tonen van mijn emoties. Je moest sterk zijn, en daardoor sloeg ik mijn emoties op in mijn lichaam, in plaats van ze te uiten.

Inmiddels heb ik veel aan mezelf gewerkt. Ik heb geleerd dat je bij pijn het ten eerste moet aanvaarden. En ten tweede ervoor open moet staan om hulpmiddelen toe te laten. Het hangt er helemaal vanaf hoe je je opstelt. Als je in de slachtofferrol blijft, kom je er nooit uit. Daar zat ik zelf vroeger zeker in, en daar ben ik uit gekomen door een coachopleiding te gaan volgen. Daar leerde ik dat ik iemand was die zich heel verantwoordelijk voelde voor alles en iedereen.

Terug geven

Psychologisch droeg ik veel voor anderen. Ik nam niet genoeg pauzes en ik ging slapen met de zorgen van een ander. Door mijn verlatingsangst wilde ik iedereen die dicht bij mij was, daar houden. En als je alles doet voor een ander, is het normaal dat je dat niet volhoudt. Nu kan ik me openstellen voor problemen van anderen, maar ik geef het wel terug. Ik neem het niet meer mee. Soms heb ik dagen dat ik het vasthoud, maar dan voel ik dat er iets niet klopt. En dan tune ik bij mezelf in over wat is van mij, en wat is van een ander? Dan geef ik letterlijk een balletje terug aan mijn partner. Dan gaat er een rust door mijn lichaam.

Ik luister beter naar mijn lichaam en probeer heel erg bij mezelf te blijven. Ik ga snel uit mezelf, in de energie van anderen. En juist dan ga je gemakkelijk over je grenzen. Daarom check ik af en toe in bij mezelf. Dan zonder ik me af, gebruik een fijne olie en ga voelen. Eigenlijk kruip ik in mijn eigen cocon. Ik maak contact met mezelf en mijn intuïtie, ik voel dan snel of het ja of nee is. Meer vertrouwen op mijn intuïtie helpt met het aanvoelen van mijn grenzen.

Intuïtietip

Vroeger vond ik het lastig om te weten wat mijn gevoelens, en wat mijn gedachten waren. En ik weet dat veel mensen daarmee worstelen. Mensen denderen maar door. Je zegt snel “Ik denk …”. Maar verander dat eens naar “Ik voel …”. Probeer dat eens een paar keer per dag. Vraag je ‘s ochtends af “Hoe voel ik me vandaag?” of “Hoe wil ik me voelen?”. Mijn eerste gevoel is altijd het juiste gevoel. Als je daarna een andere gedachte of gevoel krijgt, zijn dat de stemmen in je hoofd die beginnen te praten.

Acceptatie

Vroeger was ik vaak boos op mezelf. Ik mocht geen pijn hebben, en baalde ervan als het gebeurde. Dat bracht me in een negatieve spiraal. En vandaag de dag kijk ik naar wat ertoe heeft geleid dat ik pijn heb. Heb ik iets te veel gedaan, en zo ja wat? En ik geef er aan toe, het mag er zijn. Als je denkt “Ik mag geen hoofdpijn hebben” krijg je meer hoofdpijn. Dat geeft meer spierspanning en meer stress. Ik ga nu als ik hoofdpijn heb 2 uur slapen, en daarna ben ik herboren. Ik voel me niet meer schuldig, want ik zet mezelf op de eerste plaats.”