Het is warm en ik ben 8 maanden zwanger. Ik loop samen met mijn zoon van ruim 1,5 jaar oud vanaf de auto naar de tennisbaan. Voordat ik zwanger werd deed ik fanatiek in een tennisteam met alle competities mee. Nu ik bijna ben uitgerekend, kom ik nog één keer langs om ze aan te moedigen. Omdat het een stukje lopen is vanaf de parkeerplaats naar de tennisbaan, heb ik mijn zoons loopfiets meegenomen. Dan heeft hij daar wat te spelen, en hoef ik hem niet te tillen. Tenminste, dat was het idee …
Mijn team tennist toevallig net op de allerachterste baan, en mijn zoon en ik moeten eerst alle andere banen langslopen om bij baan 10 te komen. Bij de eerste baan worden we direct toegelachen door de toeschouwers. Een blond klein jongetje op zo’n stoere loopfiets doet bijna iedereen smelten. De vrolijke opmerkingen vliegen ons om de oren: “Kijk eens wat een stoere vent” en “Zoooo, kan jij dat al?”.
“Tillen mama”
Ik zie mijn zoon bevriezen. Zo veel aandacht houdt hij helemaal niet van. Hij stopt gelijk met fietsen en wil ook zelf lopend geen stap meer zetten. “Tillen mama”. Ik wil het niet, want het is nog veel te ver lopen en de loopfiets moet ook nog mee. Dus ik probeer nog een paar keer om hem of op de fiets of aan de hand lopend mee te krijgen. Maar hij vertikt het.
En op dat moment ontvouwt zich mijn standaard overlevingsmechanisme. Ik bal mijn vuisten, doe mijn borst vooruit en klaar het klusje. Want, dat kan ik toch gewoon? Ik ben toch fysiek in staat om hem te tillen? En die loopfiets, ach die kan ik er ook nog wel bij hebben. 8 maanden zwanger? Nee joh, maakt niet uit.
Het lukt me ook. Ik loop alle 10 de banen langs, en zie in de verte mijn tennisteam op en langs de baan staan. Ze zwaaien me tegemoet, met lichte verbazing op hun gezichten. “Wat doet ze nou?” De eerste komt al op me afgerend om snel de loopfiets aan te pakken. “Waarom heb je ons niet even gebeld om te helpen?”
Hulp vragen
Tja, daar heb ik dus echt helemaal niet aan gedacht. Dat het überhaupt een optie is om mensen om hulp te vragen, komt gewoon niet in me op. Ik vind het heel moeilijk om mensen te vragen me te helpen. En ga daardoor gigantisch over mijn grenzen heen. Op het moment dat ik het doe lijkt dat nog niet zo. Fysiek lukt het op de korte termijn om zo’n zware last te dragen. Maar ik realiseer me niet dat ik mezelf op de lange termijn kapot maak.
Omdat ik altijd groot ben geweest, heb ik mezelf ook geprogrammeerd dat ik fysiek bijna net zo veel moet kunnen dragen als een man. Het is een soort bewijsdrang geworden. Dat ik geen watje ben. En al helemaal geen poppetje dat bang is om haar nagels te verliezen. Ik vond dat altijd heel stoer van mezelf. Wilde dat mensen onder de indruk waren van wat ik kon.
Overbelasting
Een paar maanden voor het incident op de tennisbaan, kreeg ik last van pijn bij het zitten. Een tragisch proces van chronische pijn, waarvoor ik heel lang op zoek ben geweest naar een oplossing. De oorzaak is voor alle behandelaars die ik heb gezien (en dat zijn er nogal wat) nooit helemaal duidelijk geworden. De pijn startte halverwege mijn tweede zwangerschap en de klacht is een bekend fenomeen tijdens of na bevallingen. Maar nu snap ik dat ik het voor een groot deel aan mezelf te danken heb. De belasting op je lichaam tijdens een zwangerschap is al heel groot. En als je dan ook nog van die belachelijke dingen doet als ik, zit overbelasting of zelfs onherstelbare schade in een klein hoekje.
Mijn bekkentherapeute vertelde me dat eigenlijk alle vrouwen die een kind op de wereld hebben gezet, nooit meer zware dingen mogen tillen (dus geen tafels meer verschuiven, helpen met een verhuizing etc). De belasting op de bekkenbodem is op zo’n moment te zwaar. Zelfs jaren na de bevalling. De weefsels hebben tijdens de zwangerschap en de bevalling zo’n klap gehad, dat ze die last niet meer kunnen dragen. En nu moet ik mezelf dus herprogrammeren dat ik nooit meer zwaar kan tillen. Mezelf en mijn kinderen moet aanleren, dat ik hen zo min mogelijk til. Dat is moeilijk, ik moet er wel 10 keer op een dag aan denken dat ik het doe. Maar over een tijdje gaat het hopelijk toch een keer automatisch.
Kan ik je helpen?
Tijdens het proces van herstellen van de chronische pijn, heb ik heel sterk de behoefte ontwikkeld om andere vrouwen te helpen met dit soort problemen. Luisteren naar je lichaam en het vervolgens goed verzorgen, is iets dat heel veel mensen verder kunnen ontwikkelen. En dat hoop ik met mijn coaching, Pilateslessen, of mijn wandelprogramma voor vrouwen met bekkenklachten te doen. Herken je je in mijn verhaal? Neem dan contact op, ik help je graag!
Interessante blogs om verder te lezen
