Hoe het bezoeken van een concert een doorbraak werd in mijn herstel van pijn

Limburg, juni 2018: Ik sta gepijnigd in de file op weg naar het Pinkpop festival. Ik twijfel of we terug naar huis zullen gaan. Het bezoeken van een festival was echt een nieuwe stap in mijn herstel van pijn. Een jaar eerder had ik dit niet gekund. De 2 uur in de auto naar Landgraaf, een hele dag hangen op een festival … Het was eigenlijk al op het randje van wat mijn lichaam aankon. Maar als je nooit je grenzen opzoekt, ga je ook nooit vooruit. Ik wilde dit dus echt graag proberen. Maar dan moet een enorme file voor de parkeerplaats geen roet in het eten gooien …

Maar ik wilde zo graag naar het optreden van Pearl Jam. Dat betekende zo veel voor me (waarover later meer), dat ik doorzet. Gelukkig rijden de auto’s voor ons eindelijk een beetje door, en sta ik een paar uur later helemaal extatisch op het veld. Tijdens het optreden sta ik keihard mee te zingen en ga ik heen en weer tussen stuiteren van de adrenaline en keihard huilen, zo mooi vind ik het. De muziek raakt me ontzettend, en ik ben ongelofelijk trots op mezelf. Op het pad dat ik tot dan heb doorlopen in het herstellen van mijn pijn, en dat ik dit gewoon ff sta te doen.

Overprikkeld

Jarenlang ben ik overprikkeld geweest door de pijn. Ik werd daardoor vooral erg gevoelig voor geluiden. Muziek luisteren was voor mij verre van ontspanning. Als er ergens muziek aanstond, vroeg ik al heel snel of die weer uit mocht. Op het moment had ik niet zo goed door hoe vreselijk jammer ik het vond, dat ik niet meer van muziek kon genieten. Omdat het voor mij zo’n stoorzender was, kon ik het plekje in mijn hoofd niet meer bereiken dat heel erg van muziek hield.

Want dat plekje is er absoluut. Met een vader die een eigen muziekschool heeft, ben ik opgegroeid tussen de (geluiden van) instrumenten. Mijn muzikale hoogtepunt ligt in de jaren ’90. Toen ik een puber was, werd muziek voor mij heel erg belangrijk. Het werd een uitlaatklep en een manier om emoties te verteren. Als echte puber ben ik qua stromingen alle kanten op gegaan. Van hardcore tot grunge. Maar het eindstation was absoluut de alternatieve muziek.

Pearl Jam

In mijn tweedehands suede jas met daaronder een ruitjesbroek en bordeauxrode Dr. Martens was ik een echte alto. Na de dood van Kurt Cobain maakte mijn muzikale smaak een tour langs Nirvana, the Smashing Pumpkins en Greenday. Om uiteindelijk een vast station te bereiken bij Pearl Jam. In eerste instantie vond ik de muziek gewoon knettergoed. Maar later kwam een diepere verbinding met de muziek uit emotie voort. Ik deelde de liefde voor Pearl Jam met mijn vriendin Corine, die helaas een aantal jaar later overleed. Het luisteren van de muziek die ons verbond, hielp me in het verwerken.

Alive

Ondanks al mijn festival- en concertbezoeken in die tijd had ik die band echter nog nooit live gezien. Toen Pearl Jam in 2018 de afsluiter zou worden van het Pinkpopfestival, begon het te kriebelen bij me. Na 2,5 worstelen met mijn chronische pijn begon ik eindelijk vooruit te gaan. Ik was fysiek sterker geworden, en wist beter om te gaan met mijn pijn. Ik was minder overprikkeld en kon muziek eindelijk weer waarderen. Ik wilde het zo graag. En ik heb het gewoon gedaan. Het werd een ervaring die ik nooit zal vergeten. Mijn conclusie: je kunt je grenzen een beetje oprekken, als je hier heel bewust mee omgaat en niet overbelast. Als het echt heel belangrijk voor me is, kan ik ook zoiets als een concert bezoeken. I’m still alive!