Op het hbo kon ik zo ongelofelijk blij worden van het cijfer 5,5 voor een tentamen. Dat betekende dat ik het resultaat had behaald dat ik wilde (de punten waren binnen), voor een minimale inspanning. Ik had de slechte gewoonte om mijn studieboek op de dag voor het tentamen uit het plastic te halen. Dan ging ik keihard blokken en stampen, zette de wekker heel vroeg op de dag van het tentamen, en de ultieme kick was dan om dat cijfer 5,5 te halen. Precies genoeg om de punten voor het vak te pakken.
Ik heb niet geleerd te leren
Op de basisschool ging leren me goed af. Ik was best slim, en had mijn werkjes snel af. Mijn grootste zorg was niet of ik het helemaal foutloos had gedaan, maar om als eerste klaar te zijn. Ik leerde niet hoe ik moest leren. Ik nam de leerstof in me op, verwerkte het razendsnel en spuugde het weer uit in de vorm van een ingevulde taak of toets.
In de brugklas was ik nog ijverig. Ik maakte mijn huiswerk, haalde mooie cijfers voor proefwerken en kwam thuis met een prachtig rapport. Maar ergens in de tweede klas kwam er een kentering. Ik kwam er achter dat ik voor de proefwerken ook een voldoende kon halen zonder mijn huiswerk te doen. Met minimale inspanning haalde ik een maximaal resultaat. Mijn cijfers daalden in de loop van de jaren en met de hakken over de sloot haalde ik mijn diploma.
Discipline
Na het hbo ging ik verder met een universitaire studie, en daar kwam ik een heel eind met dit gedrag. Stampen, stampen, stampen en ik haalde mijn tentamens. Maar in mijn scriptietraject liep ik vast. Want daar kwam je er niet met stampen. Daar moest je de geleerde kennis toepassen in een wetenschappelijk onderzoek. En die vaardigheid had ik niet. Ik had te weinig discipline om mijn best ervoor te doen. 2 jaar lang heb ik gewerkt aan de scriptie.
En met werken bedoel ik helaas ’s ochtends de computer aandoen. Mail checken, internetten, tussendoor wat stofzuigen, andere huishoudelijke klussen en ga zo maar door. Ik kan het woord SOG’en (studie-ontwijkend gedrag) niet meer horen. Af en toe kwam er een letter op papier. Dat was vooral vlak voordat ik een afspraak had met mijn scriptiebegeleider. Maar als ik in mijn mail terugzoek op de naam van mijn scriptiebegeleider, kom ik helaas een hele rits aan berichten tegen, waarin ik vraag om onze afspraak af te zeggen of uit te stellen.
Hopeloos
Ik heb dit hopeloze proces pas gestopt toen ik echt geen licht meer aan het einde van de tunnel zag. Na 2 jaar ploeteren was ik eindelijk op een punt dat de tweede begeleider ernaar kon kijken. En die gaf niet zijn groene licht, omdat ik het verkeerde wetenschappelijke model had gebruikt. Dit betekende dat ik helemaal opnieuw moest beginnen ….
Pas jaren later kwam ik erachter dat er achter al dit geSOG een enorme faalangst school. Ik vond het doodeng dat ik iets moest doen wat ik niet kon. Het was me altijd zo makkelijk afgegaan, dat er hoge verwachtingen van me waren ontstaan. Niet alleen door mijn omgeving, maar vooral van mezelf. Ik kon het niet verkroppen dat ik worstelde met de taak. Zo veel worstelde dat ik het keer op keer uitstelde.
Big smile
Hoe anders is de situatie nu ik weer ‘in de schoolbanken’ zit. Ik volg een intensieve coachopleiding waarvoor ik gigantisch met de billen bloot ga. Ik leer echt een nieuw vak, waarbij ik me heel veel nieuwe kennis en vaardigheden eigen moet maken. En de studiebelasting is pittig, om het erbij te hebben naast mijn werk en gezin. Maar bijna iedere avond pak ik met een grote glimlach op mijn gezicht mijn boeken erbij.
En hoe dat kan? Er liggen 3 hele belangrijke redenen achter
- De opleiding van NONONS is heel praktisch ingesteld. Na 3 dagen opleidingen werden we geacht gelijk intakegesprekken te voeren met oefencoachees. We werden echt voor de leeuwen gegooid om direct te gaan oefenen en de kennis in de praktijk te brengen. Daardoor had ik een ijzersterke motivatie om beter te worden. Ieder gesprek dat ik met een coachee heb, voelt voor mij als een performance of een deadline. Ik moet presteren, omdat ik vind dat ik het aan die ander ben verschuldigd. En dat moeten voelt helemaal niet erg, het is een hele fijne drive die het me geeft.
- De opleiding die ik doe is echt iets wat ik heel graag wil gaan doen. Het klopt allemaal, en ik word er ontzettend blij van.
- Ik voel dat ik iedere dag een beetje beter word. De eerste gesprekken waren echt heel moeilijk, en ik heb gevochten om overeind te blijven staan. Maar hoe vaker je het doet, hoe beter je wordt. En dat daagt me extra uit om nog meer leerstof tot me te nemen. Om uiteindelijk een hele goede pijncoach te worden.
Stuutje
En nu ben ik op een punt gekomen dat ik een echt ‘stuutje’ ben. Ik volg alle webinars en supervisies die er extra worden aangeboden. Als ik buiten ga wandelen luister ik podcasts over coaching en mijn boekenlijst van boeken die ik wil gaan lezen als ik mijn studieboeken uit heb ligt al klaar.
En het cijfer dat ik wil halen straks? Dat is zeker geen 5,5! *Update: Ik heb inmiddels de Coach Intensive Opleiding van NONONS afgerond met het cijfer 8!*
Faalangst
Herken jij je in mijn persoonlijke ervaring met faalangst? Nu ik de opleiding heb afgerond help ik je graag om hier een weg in te vinden. We kunnen in een coachtraject samen op onderzoek waar je faalangst vandaan komt, en wat je eraan kunt doen. Neem contact met me op voor een kennismaking.
Interessante blogs om verder te lezen:
